Pobrała zawczasu koordynaty, lecz już niedaleko wcale nie musiała posiłkować się nawigacją - w tym samym kierunku co ona zmierzało wiele innych osób. Istot. Nawet w myślach nie do końca nazywała ich ludźmi, mimo że wyglądali tak ludzko. Wmieszała się w strojny tłum, przemknęła przez portal zwiewnie i lekko, jakby cały życie nie robiła niczego innego.
Szła na rekonesans. Rozejrzeć się po miejscu, w którym - najprawdopodobniej - czaiły się najpotężniejsze istoty tego drugiego świata. Tylko się rozejrzeć i wrócić. Wyłapać co ważniejsze i co bardziej strategiczne punkty, może poznać dokładniej schemat czy budowę zamczyska. Wiedziała też, że nie jest sama.
W takie miejsce żaden Łowca nie poszedłby tak po prostu sam, bez ewentualnego wsparcia. Nie widziała żadnej znajomej twarzy w tłumie, ale i tłum był strojnie zamaskowany. Cecilia zresztą również. Jeden z Łowców wszedł w posiadanie pięknego zaproszenia od Conventusu, w któtym jasno było zaznaczone, jakiego rodzaju jest to impreza, więc i Watykan sypnął dodatkowymi funduszami dla wszystkich zaangażowanych. By nie odcinali się w żadnym calu.
Pewnie poszłaby tam tylko po to, by móc włożyć tę czarno-złotą suknię do samej ziemi, by móc poczuć się niczym rozgwieżdżone niebo. Czy jakoś tak.

Rozgwieżdżone niebo nad nim i rozgwieżdżone niebo przed nim. Od dłuższej chwili ją obserwował i nie dowierzał. Jakim cudem się tu znalazła? I skoro był tu jeden Łowca, to czy było ich więcej...? Nie, głupie pytanie. NA PEWNO było ich więcej. Ale tę jedną poznałby zawsze i wszędzie: po jej magicznym odcisku wplecionym w DNA tego świata. Swoją drogą, czy nadal byli w tym samym świecie...? Domingo rozejrzał się uważnie, ale to miejsce nic mu nie mówiło. Jedynie poruszające się pnącza róż przywodziły na myśl legendy, o których opowiadała mu matka. Wolał się do nich nie zbliżać.
– Jak na kogoś, kto przychodzi na krzywy ryj, wyglądasz wręcz zjawiskowo – szepnął jej do ucha i zrównał z nią krok. Podstawił jej rękę w klasycznym, niedzisiejszym już geście oferując jej oparcie. Kostka brukowa nie sprzyjała balowym butom.

Drgnęła zauważalnie, gdy tylko usłyszała tuż pryz uchu ten szept, ciepły oddech na skórze, ten nienaturalny kwiatowy zapach przywodzący na myśl alpejską łąkę. Serce przeskoczyło jej o jedno uderzenie, a pozłacany obcas zapadł się między jeden kamień a drugi. Z gracją prawdziwego polującego geparda wyłożyłaby się na brukowanej dróżce, gdyby tylko panicznie nie złapała się tego uchwyconego kątem oka ramienia. Szybka niczym kobra, nienaturalnie wręcz szybka - ale tutaj było to na miejscu.
Nikogo nie powinno to zaskoczyć czy zszokować, przecież dookoła pełno było istot jeszcze szybszych czy bardziej niebezpiecznych.
Przytrzymała się i szarpnęła ze złością stopą, by uwolnić obcas. Niechybnie się przez tę niedelikatność zarysował i wyrównała krok. Odetchnęła jeszcze głębiej, gdy już pewniej - i znacznie bardziej elegancko - ujęła oferowane jej ramię. W końcu złapała się go niczym ostatniej deski ratunku.
- Nie mam pojęcia, o czym mówisz - stwierdziła lekko, odrzucając kosmyk włosów z twarzy. - Lepiej uważaj na słowa - dodała to już ciszej. Jeszcze tego brakowało, żeby niewydarzony czarownik sprzedał ją w pięć minut po wejściu.

Położył dłoń na jej dłoni i z rozbawieniem zauważył, że bardzo do siebie dzisiaj pasowali. Oboje w rękawiczkach, oboje odziani w czerń i złoto. Oboje w maskach, które, technicznie rzecz biorąc, spełniały wymogi Conventusu, ale mniej technicznie – zasadniczo kazały się Conventusowi pierdolić. Z pogłosek, jakie na przestrzeni lat Domingo uskładał na temat nadprzyrodzonej rady wiedział jedno: Conventus lubił grać w gierki i doceniał tych, którzy też w nie grali.
Co prawda, łatwo było w czasie tych gierek skonać w męczarniach, ale kto by się tym przejmował...
– Co ty w ogóle sobie myślałaś – syknął jej na ucho i uśmiechnął się do przechodzącej obok osoby, która na nich spojrzała. – Jeśli myślisz, że śmierć od zombie jest straszna, powiem ci, że nie jest nawet w pierwszej dziesiątce.

Przewróciła oczami. Chyba nikt więcej nie zwrócił na to uwagi, mimo że kilka osób patrzyło. Chociaż mogli po prostu podziwiać całokształt. Pięknie się przecież razem prezentowali. Oboje w czerni i złocie.
- Jak się zamkniesz, to nie będę musiała sprawdzać - odparła równie szybko i cicho. Ciskała gromy ślepiami, dodatkowo wbiła jeszcze mocniej palce w przedramię. Tak, żeby zabolało. Ale tylko troszkę. Przecież nie chciała, tym razem, łamać mu ręki. - Nie jestem tu, bo chcę - dodała jeszcze, ale bardzo taktycznie odwróciła wtedy wzrok, by niby to z wielkim zainteresowaniem obserwować zamek przed nimi. Nie widziała powodu, by się tłumaczyć. Zresztą, przecież prawda brzmiała absurdalnie. Co miała powiedzieć? Że chciała dostać dodatkowe fundusze? Że chciała założyć taką sukienkę? Idiotyczne.

Prawie stęknął z bólu. Prawie. Punkt dla niego.
– Nawet jak się zamknę, to niczego nie zmieni. Naprawdę myślisz, że oni nie wiedzą, że tu jesteś? – zapytał z naciskiem na "oni", jakby to było oczywiste, kogo miał na myśli. W pewnym sensie było. – Oni wiedzą wszystko. I twoi pracodawcy to przy ich kreatywności nic więcej jak tylko przedszkole – dorzucił jeszcze cichym szeptem pełnym pasji. Było w nim słychać złość, ale... zdecydowanie była to złość podszyta zmartwieniem. Domingo przyciągnął Cece bliżej. Trudny wieczór stał się właśnie jeszcze trudniejszy, bo do upilnowania przy życiu miał już nie jedną osobę, a dwie.
A wieczór jeszcze się nawet nie zaczął.

- Oni wiedzą wszystko - powtórzyła, przedrzeźniając go cicho. - Nic nie wiesz o kreatywności moich przełożonych - syknęła jeszcze. Prawie warknęła, że nic nie wie o kreatywności Watykanu. Słowo na W w tym miejscu nawet wypowiedziane szeptem rozniosłoby się pewnie niczym dzwon.

Parsknął krótko.
– Wiesz, co nieco o nich słyszałem. I wierz mi – Domingo jeszcze bardziej ściszył głos. – Że ani trochę się to nie umywa do ich kreatywności.

Przysunęła się trochę bliżej, wysokie szpilki ponownie równały ze sobą ich wzrost.
- Zamknij się już, na Boga - warknęła nieco głośniej, niż pewnie powinna. Uniosła wolną dłoń do zasłoniętych ust i odkaszlnęła mięciutko, jakby właśnie rozbolało ją gardło. - To będzie wyśmienity wieczór - oznajmiła już głośno, kompletnie naturalnym - nieco przy tym snobistycznym - tonem.

Roześmiałby się z tych teatraliów gdyby nie fakt, że wcale mu do śmiechu nie było. Przytrzymał Cece i poczekał, aż wyminą ich maruderzy. Dopiero gdy ścieżka wokół nich opustoszała, odwrócił się do Łowczyni i zsunął maseczkę na brodę. Specjaliści od covidu byliby niepocieszeni.
– Tak, naprawdę wspaniały – syknął cicho. – Jak ty to sobie w ogóle wyobrażasz? Że co, wejdziesz tam, naklepiesz parę notatek i co, tak po prostu wyjdziesz?

Odsunęła się i również zsunęła maskę - pewnie gdyby nie zaczynała rosnąć w niej złość, byłaby naprawdę rozbawiona, że ponownie dobrali konwencję ubioru nieświadomie tak dokładnie - i położyła obie dłonie na swoich biodrach.
- Tak. Tak dokładnie myślę i wiesz co? Mało tego, tak właśnie zrobię, nie jestem tu zresztą sama, jesteś głupi? - wysyczała, pochylając się szybko do przodu.

Był wściekły. Znacznie bardziej niż kiedykolwiek dotąd. Nawet bardziej wściekły, niż wtedy, gdy miała być duża hawajska i Władca Pierścieni, a był strzaskany nadgarstek i zamknięcie w łazience. Nawet nie zauważył, jak cicho się wokół nich zrobiło. Złapał Cece za podbródek, żeby na pewno na niego patrzyła. W te błyskające złością oczy pełne błyskawic.
– Nie obchodzą mnie twoi mali znajomi, równie dobrze mogą zdechnąć – prychnął. – To o ciebie się martwię, wariatko!

Znowu w granatowych oczach pojawiły się błyski - wyładowania gdzieś pod powierzchnią tęczówki, tańczyły na niej do wtóru niesłyszalnej muzyki. Teraz powiązała je ze złością. Nie, żeby to było trudne, gdy właśnie na nią warczał.
- Nic mi nie będzie, kretynie - syknęła tylko, mrużąc oczy. Cichy niemal intymny warkot. - O siebie się lepiej martw, przecież teoretycznie nie żyjesz i nie wiem, czy zleceniodawcy tu nie ma.
Równie dobrze mógł. Istniała na to zasadniczo spora szansa, skoro głównie tropiciele zostali tam wysłani. Inkwizytorzy zapewne nie poradziliby sobie z presją i mogliby łatwo sprzedać swoją prawdziwą tożsamość.

Zamilkł na chwilę. Kompletnie zabiła mu ćwieka, a nie powinna. Przecież jego specjalnością było pozostawanie przy życiu, a tymczasem za bardzo się martwił o nią, żeby zastanowić się chwilę nad swoim własnym losem. Błyskawice zniknęły równie szybko, jak się pojawiły. Domingo był zbyt zaskoczony.
– Kurwa – powiedział miękko po dłuższej chwili i nasunął maskę z powrotem na twarz. Zaraz jednak znowu się zezłościł, ale już nie na Cece. – Pies to wszystko jebał. Cały ten cholerny bal! – wypluł z siebie, a gdzieś niedaleko coś zachrobotało.

Patowa sytuacja. Żaden ruch, który by wykonali, nie byłby wcale ani dobrym ani tym bardziej rozsądnym wyborem. Teoretycznie żadne z nich nie miało prawa sprzeciwić się czy to uprzejmemu zaproszeniu, czy wydanemu rozkazowi.
Iść naprzód - niebezpiecznie.
Zawrócić - chyba nawet gorzej.
Zaśmiała się. Zawsze gdy sytuacja była tak idiotyczne, to Cece się śmiała.
- Ani kroku wstecz, Salvador. Idziemy? Czy wolisz iść sam? - spytała jeszcze, wciąż z rozbawieniem i wyciągnęła dwornie dłoń, jakby oczekiwała tu i teraz podania jej ramienia. - Nazywaj mnie tylko inaczej.
Nie powinna być tutaj Cecilią.
I na pewno powinna była zwracać większą uwagę na otoczenie, bo zwyczajnie nie usłyszała żadnego chrobotania.

Zrezygnowany, ponownie wyciągnął ku niej ramię. Otulająca je dłoń, tak miękko wplatająca się w jego życie, dobitnie dała mu znać, gdzie mógł sobie wsadzić wszelkie protesty. Była tutaj i nie zamierzała zniknąć, więc równie dobrze mógł chociaż spróbować ją ochronić. Ten cały bal maskowy to było jedno wielkie nieporozumienie. Zerknął na Cece.
– To jak mam cię nazywać? Lepiej daj mi jasne wytyczne, bo wymyślę ci takie imię, że pożałujesz, ze się urodziłaś – mruknął cicho i w mruknięciu tym dało się usłyszeć na poły kapitulację, a na poły lekkie rozbawienie. Chrobotanie przybrało na sile i zdecydowanie podążało za nimi.

- Zaskocz mnie - odparła lekko, bo to nie miało większego znaczenia tak naprawdę. Zawsze sama wybierała imiona, miała ich nieprzebraną masę. Zabawnie byłoby, gdyby ktoś choć raz zdecydował za nią, im powinna się stać.
Ponownie ruszyli śladem ostatniej grupy, teraz jednak już bez dodatkowego warkotu czy palców wbijających się w ramię z siłą imadła.
Cece obróciła się przez ramię niby to bez zainteresowania i naciągnęła maskę. Jeśli ktoś cię śledzi, nie dawaj po sobie znać, że o tym wiesz.
- Słyszysz? - spytała szeptem, ponownie patrząc przed siebie.

Domingo spojrzał na nią.
– Prudence – odparł bez mrugnięcia okiem. Imię było tak abstrakcyjnie niepasujące do kobiety, która bezpardonowo świeciła przed nim cyckami w podziemiach jego posiadłości, że bardziej się nie dało. W każdym razie nie na już, bez zastanowienia. Bo gdyby chwilę nad tym pomyślał, pewnie wystosowałby coś jeszcze gorszego.
Domingo wytężył słuch, ale nie słyszał niczego dziwnego. W każdym razie, niczego dziwniejszego niż dotąd.
– Nie wiem. A co mam słyszeć? – zapytał cicho.

- Okej. Kim ma być Prudence? - spytała jedynie. Absolutnie jej nie przeszkadzało, było przecież tylko kolejnym ubraniem, które prędzej czy później zrzuci. Czemu miałaby mu nie pozwolić na to, by wybrał jeszcze to, kim miała się właśnie stać.
Cecilia zostanie do końca życia, Prudence zaś najpewniej zginie jeszcze tej nocy.
Chociaż kto mógł wiedzieć, czy razem z nią nie odejdzie i Cecilia.
Zmarszczyła brwi i też wytężyła słuch. Dziwny odgłos zniknął, przynajmniej chwilowo.
- Nie wiem. Jakby... skrobanie? - dodała ponownie szeptem. Sama nie była już pewna, co słyszała.

Zmrużył na nią te granatowe ślepia, jakby w ogóle, ani trochę nie podobała mu się wizja zmiany osobowości.
– Tobą – odpowiedział praktycznie od razu. – Zmieniamy tylko imię. Ewentualnie możesz odgrywasz szaleńczo we mnie zakochaną czarodziejkę, twój wybór – rzucił po chwili z szerokim uśmiechem, którego ślad dało się zobaczyć w zmarszczkach w kącikach oczu.
– Skrobanie? Tu ciągle coś skrobie, te cholerne krzaki róż są chyba ży... – Domingo nie dokończył myśli, zwyczajnie nie zdążył – bo pnącze róż błyskawicznie wspięło się po nim z nieprzyjemnym chrobotem. Tylko że wcale się na nim nie zatrzymało: owinęło się wokół nadgarstka Cecilii i wbiło w nią swoje ciernie jak, nie przymierzając, wampir zęby w ofiarę.

- To wtedy nie jest przykrywka - odparła od razu, szybko, bo właśnie rujnował jej zabawę w bycie kimś innym. - Nie mogę być sobą, będąc Prudence - zaprotestowała z czymś na wzór rozczarowania. Już pal licho w imię. Pal licho nawet w tę dalszą część, do której nijak się już nie odniosła.
Pal licho zasadniczo wszystko, bo właśnie krzak róży owinął się jej ciasno dookoła nadgarstka. Cecilia pomyślała ze złością najpierw, że zniszczy jej rękawiczkę. A już w następnej równie szybkiej sekundzie wyciągnęła nóż - z malutkiej torebki przewieszonej przez ramię - i machnęła szybko, by pnącze przeciąć.
Albo chociaż spróbować.

Domingo nawet nie zdążył krzyknąć, żeby tego nie robiła, Łowczyni i jej nóż była zdecydowanie za szybka. Pnącza zatrzęsły się jakby w złości i nagle z każdej strony dobiegło ich chrobotanie.
– Nie rób tego więcej – powiedział Domingo z napięciem w głosie. Momentalnie znów zsunął maseczkę. – To róże faerie – wyjaśnił krótko. Salvador nie znosił większości faerie, bo miał z nimi sporo styczności swego czasu. Nawet głupie róże nie były u nich tym, czym się wydawały. Kilka kolejnych ciernistych łodyg ponownie przesunęło się po ciele nekromanty, jakby nie chciały niszczyć Cece sukienki. Jakby miały swój rozum. – Jeśli przetniesz jedno pnącze, na jego miejsce pojawi się dziesięć kolejnych. – I, zgodnie z jego słowami, kolejne pnącza owinęły się wokół nadgarstka Łowczyni. – Musisz pozwolić im się napić.

Skrzywiła się pod swoją maską i spojrzała mało przychylnie na pnącze, które ponownie owinęło się tak miękko na jej nadgarstku.
- Czemu? - burknęła, a nóż w jej drugiej dłoni drgnął, jakby ponownie ostrze chciało rozpłatać intruza. - Czemu ciebie nie ruszają? - dodała jeszcze, a ostrze finalnie zawirowało między jej palcami, gdy wykonała kilka szybkich obrotów, nim go złożyła. Pieśń balisonga.
Schowała niechętnie - naprawdę bardzo niechętnie - nóż motylkowy do torebki.

Domingo skrzywił się.
– A bo ja wiem? Dlaczego kawałek kwiatka robi cokolwiek? – spojrzał z troską na nadgarstek Łowczyni. – Może wyczuwają, że lubisz rośliny. Może wyczuwają we mnie nekromantę, a nic, co żywe, nie chce mieć do czynienia ze śmiercią. – Ostrożnie dotknął palcem łodygi, a ta zatrzęsła się, jakby chcąc odepchnąć intruza. – A może po prostu nie pachniesz kwiatami i przez to nie boją się kanibalizmu – skrzywił się ponownie. Łodygi zacieśniły się wokół przegubu dłoni i, za nic mając rękawiczki, wbiły się w skórę Cecilii.
Domingo mógłby przysiąc, że widział, jak krew porusza się wewnątrz nich jak płyn spływający łapczywie w dół gardła.