Tak jak zapowiedziała - tak i uczyniła.
Dumnym i pewnym siebie krokiem weszła na salę balowa, jakby przez całe swoje życie nie robiła niczego innego. Nie rozglądała się ostentacyjnie dookoła, nie pokazywała po sobie, że jakkolwiek obchodzi ją czy otoczenie, czy właściwie cokolwiek innego. Zerkała dyskretnie na boki, złote obcasy stukały miękko o biały marmur. Nie przyciągała zbyt wielu spojrzeń, finalnie była tylko człowiekiem.
Chciała się tan tylko dyskretnie rozejrzeć, może zapaść na chwilę w jeden z korytarzy, by i tam rzucić okiem. Może coś zapamiętać. Może zauważyć coś szczególnego.

Tymczasem coś szczególnego podążało za nią niezauważenie od samych Ogrodów: ubrany w smoking i czarną maskę karnawałową Łowca, którego Cecilia mogła kojarzyć jako Aleksandra. Był od niej niewiele wyższy, co chyba najbardziej przesądziło o tym, że zamiast Inkwizytorem, zostałem Nimrodem, tak jak ona. Już na sali przypadł do niej z szerokim uśmiechem, jak dawno niewidziany dobry znajomy.
– Kopę lat, kochana – rzucił głośno, a potem pochylił się do niej. – Widziałem cię z Salvadorem. Cholera, na niego było niedawno zlecenie, niby wykonane! Dowiedziałaś się czegoś? Trzeba go znowu wrzucić na serwer – powiedział cicho, wyraźnie zaniepokojony. – To ten, wiesz, ten czarny, nie ten drugi. Czego chciał od ciebie?

W Birmingham nie było aż tak wielu Łowców, jak można by przypuszczać. Mijali się na korytarzach filii, spotykali na seminariach czy corocznych Targach Łowieckich. Dzielili się doświadczeniami.
- Ach, jak za tobą tęskniłam! - powiedziała głośno z niemal prawdziwą radością. Odwróciła się w stronę Łowcy. Nie wiedziała, dlaczego w ogóle do niej podszedł. Czy nie powinien beztrosko udawać, że wcale jej nie zna, zająć się tym, po co i sama tu przyszła? Idiota - przemknęło jej to jedno słowo przez myśl, gdy patrzyła na niego z tym pogodnym uśmiechem. Uśmiechem, który zgasł równie szybko, co i się na jej twarzy pojawił. - Nie tutaj - syknęła szeptem, zerkając kątem oka na bok. Zaschło jej w gardle. - Dobrze się bawić. Na pewno ten sam? - Na pewno. Był za bardzo charakterystyczny, by pomylić go z kimkolwiek innym. - Przejdźmy się, tak dawno się nie widzieliśmy, mój miły. A tu jest tak głośno i tłoczno... - powiedziała to już ponownie normalnym głosem. Bez czekania na odpowiedź, złapała Aleksandra pod ramię i pociągnęła za sobą.

zt

Poszło zaskakująco łatwo, jak na tak ryzykowną sytuację, jednak nie miała zamiaru marudzić. Wręcz przeciwnie, dało im to wreszcie szansę na dotarcie do celu, który do tej pory był kompletnie niemożliwy do odnalezienia. Jak nie potwory, to inne dziwactwa. Będąc już w sali balowej, Lori zastanowiła się chwilę nad czymś, po czym zwróciła do towarzyszy:

-Właściwie powinniśmy pozbyć się naszych nowych "przynależności", prawda?

Jej głos był dość cichy, ale wystarczająco słyszalny dla Damiena i Neila, przy których znajdowała się dosyć blisko.

Nikt - Bogu dziękować - nie zdecydował się go zjeść. Ani nawet spróbować. Gdy wyszli też z korytarza i Sylvea zniknęła, spłynęło z nich zauroczenie. Teraz można było dostrzec, jak drapieżny był chód ich przewodniczki. Damien odprowadził ją tylko spojrzeniem.
- U mnie nic się nie zmieniło - odparł, wzruszając ramionami. Braku jednej wizji w żaden sposób nie potraktował w pełni poważnie. - I nie sądzę, żebym umiał wam pomóc, w dodatku mam tego cyrku, kurwa, dosyć.
Zdecydowanie.

Kobieta zwyczajnie odpuściła, co również było podejrzane, jednak nie miał zamiaru z tym walczyć, bo i po co? Czasami walka pogarsza sprawy, a teraz trzeba było korzystać, że póki co, los uznał, że nie chce się z nami bawić, na chwilę.
Spojrzał na lisicę, zaraz przenosząc wzrok na Damiena.
-Wszyscy chyba mają. Do tego nie uważam za niemożliwe, że tobie się nic nie stało. Mnie zmieniono w wampira, ją... W sumie w co Lori? Zachowujesz się dziwnie i pachniesz inaczej, ale dalej znajomo...-popatrzył na nią. Dalej była zmienną, to nie podlegało wątpliwości, dalej psowatym, tylko stała się bardziej bojowa.

Czy dziwiła się Damienowi? Absolutnie nie. Na jego miejscu pewnie też miałaby dość tej całej sytuacji. Nie, żeby tak nie było już teraz. Aż kusiło wykrzyczeć na całe gardło pytanie, czy jakże ukochani gospodarze świetnie bawią się ich kosztem. Nie musiała jednak pytać, by znać odpowiedź. Widziała natomiast, że Neil dobrze kombinuje. Skoro oni się zmienili, nie było opcji, aby ominęło to w jakikolwiek sposób Damiena.

-Jeżeli masz jakieś specjalne umiejętności, które mogłyby zostać przetestowane, to to dobra chwila, by sprawdzić, czy nie zniknęły - poparła spojrzenie wampira. - Nie jestem specjalistką, ale mam wrażenie, że chyba wypadło mi wilkołactwo - mruknęła lekko niezadowolona. - Mam ochotę zagryźć część towarzystwa, bo przeszkadza mi ich zapach.

Skrzywił się delikatnie i wzruszył niedbale ramionami. Nie czuł się inaczej. Pewnie nawet nie zauważyłby, że Neil - zmiennokształtny - zmienił się w wampira, gdyby mu o tym nie powiedziano. Podniósł delikatnie dłoń na wysokość swojego brzucha i pstryknął palcami. Magia trzasnęła małymi wyładowaniami niczym uderzone o nóż krzesiwo. Wciąż płynęła mu w żyłach wartkim nurtem.
- Am. Nie wiem. Spróbuj mnie uderzyć - powiedział powoli. Do Lori. - Tylko nie mocno może.
Nie zobaczył spadającego worka. Może pięści też nie zobaczy?

Pokiwał jej głową. Wilkołactwo miało sens i zabawnie, że Lori nie przypadł charakter samotnego wilka, widać pewne rzeczy się nie zmieniają, jak lgnięcie do ludzi z okazjonalną chęcią zabicia ich, to normalne.
-No co ty? Damę prosić o takie rzeczy?-rzucił oburzony, przykładając w szoku dłoń do piersi. Zaraz jednak na twarzy wykwitł zaczepny uśmieszek.-Pozwól mi to zrobić, niech ona sobie rąk nie brudzi...-rzucił, podwijając już jeden rękaw, chcąc się brać za kolejny i ruszać do testów. Jakby polała się krew, to byłoby ciekawie.

Lekko zdziwiła się na propozycję Damiena. Nie była fanką przemocy wobec kogokolwiek, ale na ten moment nie dość, że miało to sens, co zdawało się jedyną opcją, skoro mężczyzna o tym wspomniał. Raczej nie chciałby, aby go uderzyła, bo to lubi, szczególnie w takim miejscu. Zanim zdążyła się odezwać, Neil sam postanowił zadziałać. Zerknęła na niego lekko unosząc brwi. Chwyciła jednak po chwili nadgarstek wampira.

-Zrób to delikatnie. Nie wiemy jaką masz kontrolę nad własną siłą, szczególnie teraz - zaznaczyła tak na wszelki wypadek.

Gdy tylko zobaczył te podwijane nonszalancko rękawy, Damien odsunął się gwałtownie dwa kroki w tył. Wyciągnął jeszcze dłoń przed siebie z uniesionym wskazującym palcem.
- E-e-e, nawet o tym nie myśl - powiedział głośno widocznie zaniepokojony. Ani myślał dostawać po mordzie od wampira, który dwadzieścia minut wcześniej był zmiennokształtnym. Po wyciągniętej dłoni przebiegło drobne magiczne wyładowanie. - Tu chodzi o element zaskoczenia, a nie kto mnie walnie mocniej.

Co oni tacy delikatni? Yhhh... Westchnął, przewracając przy tym oczyma, że nie dadzą mu się pobić. Zero zabawy!
-Wy to jesteście.-zamarudził, opuszczając mimo wszystko grzecznie rękę.-Nie, to nie. Wy się tu wzajemnie bijcie, jak chcecie, ja idę jeść. Tylko mam nadzieję, że żaden kawałek ciasta nie zmieni mnie w anioła czy coś...-ruszył w stronę stolików, wymijając Damienia, i już będąc za jego plecami sięgając po przemoc w postaci porządnego lepa sprzedanego otwartą dłonią w tyłek czarodzieja. Uderzenie z zaskoczenia, czy to tak działa? Obserwował zafascynowany, czekając na reakcję. Pomogło?

Posłała Neilowi pobłażający uśmiech, jednak nie skomentowała jego marudzenia. Nie chciała tutaj krwawej łaźni. Pomijając już fakt miejsca, w jakim się znajdują, sam fakt bijatyki w stadzie na ten moment zdawał się dość niepotrzebny. Puściła nadgarstek mężczyzny, pozwalając mu się ruszyć dalej i już chciała coś powiedzieć w stronę Damiena, gdy ten dostał jakże soczystego klapsa w miejsce, w którym plecy tracą swoją szlachetną nazwę. Zdecydowanie to było coś niespodziewanego, aż powstrzymała się, aby nie wybuchnąć śmiechem, co wyglądało, jakby odchrząknęła zakrywając nieco dłonią usta.

- Nie zamierzam tu zostać nawet chwili dłużej - syknął tylko Damien. Planował ewakuować się z tego miejsca dosłownie tak jak stał, ani myślał zostawać na dalszą wspaniałą zabawę. Nawet nie planował się tam pojawiać.
A wizja nie przyszła. Zaraz po zaskoczeniu pojawiła się drobna nuta niepokoju, ale niekoniecznie zamierzał się tym już dzielić. Odwrócił tylko głowę do Neila.
- Jesteś jebnięty - oznajmił poirytowany. - Mam dosyć tego dnia, na razie.
Wcale nie czekał na cokolwiek dalej, po prostu ruszył naprzód przed siebie w poszukiwaniu wyjścia. Założył jeszcze słuchawki na uszy, by nikomu więcej nie przyszło mu do głowy go nawet zaczepiać w drodze powrotnej do tego idiotycznego portalu.

zt

Nic, zero? Spodziewał się czegokolwiek, na pewno czegoś więcej niż spojrzenia i stwierdzenia oczywistości. Grunt jednak, że nie był zły, zachował się jak prawdziwy tybetański mnich w oazie spokoju. Świeży wampir nie był tym zachwycony, ale nie nalegał dalej.
-Na razie.-rzucił łagodnie, nie wiedząc jakie wnioski wyciągnąć z zachowania chłopaka. Czy to jednak jego sprawa? Nie do końca. Nawet się sobie porządnie nie przedstawili.
-To idę po to ciasto. Idziesz też?-spojrzał na wilczycę z uśmiechem, czekając czy pójdzie z nim, czy poleci jednak za Damienem, zmartwiona jego zachowaniem. Obie opcje mu odpowiadały, ale nie miał zamiaru przez jej wybór zmieniać planów wyżarcia spiżarni na koszt państwa.

Z/T

Lori miała ochotę powiedzieć coś więcej, jednak ograniczyła się do spokojnego “Uważaj na siebie”. Wyglądało na to, że gdyby za nim poszła, pogorszyłaby nastrój mężczyzny, który zdecydowanie nie był dzisiaj w sosie. Rozumiała powagę sytuacji, ale czasami można było nieco się uspokoić i być dla siebie choć odrobinę milsi. Ustaliła, że kto jak kto, ale Damien na pewno pójdzie prosto do portalu.

-Dzięki za propozycję, ale też wrócę do siebie. Zrób coś dla mnie i zjedz tak dużo, jak będziesz w stanie - uśmiechnęła się do Neila pogodnie. Chciała nie tylko odpocząć. Przede wszystkim pozbyć się tych wilczych elementów, które zaczynały jej ciążyć i drażnić. Całe szczęście niewiele później miała już spokój.

z/t