Podstawowe informacje

Godność: Domingo Salvador
Rasa: Magiczny
Ranga: Czarnoksiężnik
Data i miejsce urodzenia: 1713r, kolonia francuska Saint-Domingue (obecnie Haiti)
Praca: Kapłan w lokalnym zgromadzeniu voodoo

Music theme:

Wygląd

Domingo jest mulatem. Dość wysokim (w każdym razie jak na czasy, w których przyszedł na świat), bo mierzącym 186 centymetrów, porządnie zbudowanym mulatem o jasnobrązowej cerze w ciepłym odcieniu. Jego sylwetka jest całkiem przyjemna dla oka: długie nogi, płaski brzuch, lekko zarysowane mięśnie. Nie pakuje na siłce, ale zdecydowanie lubi się ruszać, jogging czy pływanie to dla niego norma. Waży coś około osiemdziesięciu kilogramów – około, bo z tym różnie bywa.
Twarz też ma całkiem wyględną. Duże oczy – oryginalnie w kolorze oliwkowym, później przekształcone magią na ciemnoniebieskie, prawie granatowe – okolone są bardzo długimi, gęstymi  rzęsami. Rysy twarzy ma regularne i na tyle symetryczne, na ile natura na to pozwala. Wysokie kości policzkowe, prosty, odrobinę szeroki nos, wydatne wargi. Pod prawym okiem ma mały pieprzyk, a lewą brew zdobi kolczyk. Zresztą, lewe ucho też ma całe w obrączkach. Włosy o tak ciemnej barwie, że w blasku słońca aż mają granatowy połysk – bardzo, bardzo długie i bardzo gęste – przeważnie ma zaplecione w cienkie warkoczyki sięgające mu łopatek. Gładką skórę pleców szpecą liczne blizny po uderzeniach bata.
Głos ma niski i głęboki, o przyjemnej barwie. Tak mogłaby brzmieć melasa, gdyby umiała mówić. Wypowiada się w sposób spokojny, choć nie zawsze tak było. Kiedyś każde jego słowo przepełniały pasja i gniew.
Najczęściej spotkać go można albo w garniturze, albo w prostych spodniach, koszuli i marynarce. Kiedy tylko mógł sobie pozwolić na ubieranie się jak chce, zdecydował, że już nigdy nie będzie wciągał na grzbiet pierwszych lepszych szmat, które mu się nawiną w ręce.
Właśnie, ręce. Domingo ma duże dłonie o długich, smukłych palcach, a na przedramionach permanentnie widać kilka wystających żył. Wnętrze dłoni szpecą kolejne blizny, jakby ktoś ciągle i ciągle te dłonie rozcinał, zanim rany zdążyły się jeszcze zagoić.

Charakter

Domingo nie jest jakoś szczególnie skomplikowany. Jeśli nadepniesz mu na odcisk, to dostaniesz dokładnie to, na co zasłużyłeś. Mściwy? Tak, trochę jest. Ale Salvador nazywa to raczej walczeniem o swoje. W wyjątkowo gorzki sposób nauczył się, że tego, co cenne, trzeba bronić za wszelką cenę.
Nie przepada za nawiązywaniem nowych przyjaźni, ale też nie ma z tym jakiegoś wielkiego kłopotu. Po prostu nie bardzo mu zależy. Jest w jego życiu kilka bliższych osób i tak jest dobrze. Zresztą, i tak wszyscy, prędzej czy później, lądują w tym samym miejscu, to po co w ogóle się wysilać…? Każdy kiedyś umrze. Dominga, jak dotąd, ta przyjemność omija. I z każdym minionym rokiem coraz mniej mu się chce nawiązywać jakieś relacje. Kiedy jednak uzna kogoś za interesującego, nie ma żadnego problemu z tym, by po prostu do niego podejść i zacząć rozmowę.
Dużo czasu poświęca za to zdobywaniu wiedzy i temu wszystkiemu, co go zainteresuje. Ma go sporo, więc czemu nie? Nowe zainteresowania zostają z nim raczej na długo, dlatego zgłębianie ich to żaden problem. Większość z nich jednak w końcu mu się nudzi, choć lubi do nich czasem wracać. Żadne jednak z jego zainteresowań nigdy nie pochodziło z kręgu tych skupionych na analizowaniu i interpretacji dzieł sztuki. To konkretny facet, okej?
Nie jest przesadnie empatyczny. Napatrzył się na wiele ludzkich tragedii i dramatów – cholera, sam zresztą swoje w życiu przeżył – więc niewiele robi na nim wrażenie. Nie jest nieczułym skurwielem, pewnie, że jest w nim jakieś tam współczucie, ale bez przesady. Jeśli coś go bezpośrednio nie dotyczy, to dlaczego miałby sobie z tego powodu rwać włosy z głowy.
Nie lubi planować. Nie usiądzie z notatnikiem w dłoni i nie rozpisze wszystkich szczegółów każdego swojego przedsięwzięcia. Nie zaplanuje planu awaryjnego dla planu awaryjnego, a jego kalendarzem spotkań i interesów zajmują się głównie asystenci. Nie lubi zatapiać się w szczegółach. Co ma być, to będzie. Przecież w terminie, na który coś skrupulatnie zaplanował, może go najść ochota na coś zupełnie innego. Ale nie jest przy tym anarchistą i czcicielem chaosu. Kiedy się z kimś na coś umówi, nie spóźnia się i nie przekłada. Obowiązkowy. A najważniejszym i nieprzemijającym obowiązkiem w jego życiu jest bycie kapłanem w lokalnym zgromadzeniu voodoo. Wszystko inne musi przy tym zejść na dalszy plan.
Pod presją – czy to czasu, czy czegoś innego – nie wpada w panikę i raczej zachowuje spokój. Kieruje się raczej głową niż sercem. Czasem penisem, ale tylko kiedy może sobie na to pozwolić. Nie wątpi w siebie, swoje decyzje czy umiejętności, nawet kiedy ktoś próbuje mu wmówić, że jest porażką. Przecież wie lepiej. Doskonale zna swoją wartość i może jest przez to trochę arogancki, ale hej, odrobina narcyzmu jeszcze nikomu nie zaszkodziła. Ma całkiem spore poczucie humoru, głównie czarne jak jego pochodzenie (zresztą, jak masz do czynienia z trupami tyle, co nekromanta, to też wyrabiasz sobie jakieś mechanizmy obronne) lub po prostu ironiczne. Jest spostrzegawczy, a spostrzegawczość to najlepszy przyjaciel ironii.

Magia i moce

Rasowe:

Magia Voodoo:

Nekromancja:

Umiejętności

❈ Prawo jazdy kategorii B.
❈ Pływanie, jazda na rolkach i koszykówka.
❈ Francuski. Znaczy język. Znaczy mówiony, bo w piśmie to nie bardzo.
❈ Płynnie posługuje się kreolskim haitańskim.
❈ Rysuje. Nie miał ku temu predyspozycji, ale praktyka czyni mistrza czy jakoś tak. Za to do malowania ma totalnie dwie lewe ręce, więc dość wcześnie dał sobie z tym spokój.
❈ Strzelanie z glocka. Swego czasu często chodził na strzelnicę, a tam mieli tylko glocki, więc cholera wie, czy z inną bronią by sobie poradził. W sumie z glockiem to też nie wiadomo, to było dawno temu.
❈ Ma całkiem niezły słuch muzyczny. Trochę musi, bo jako oungan jednak potrzebuje tego. Zresztą, to samo jest w kwestii poczucia rytmu. A co za tym idzie…
❈ Świetnie tańczy. Tańce klasyczne, latynoamerykańskie, odrobinę tańca współczesnego. Przede wszystkim bardzo to lubi.
❈ Gotowanie. Nie jakoś wybitnie, ale na własne potrzeby wystarcza. Chałupy sobie nie spali.
❈ Gwiżdże na wszystko. Nie, serio, gwizdanie wychodzi mu całkiem nieźle.
❈ Fenomenalnie wręcz zbiera trzcinę cukrową.

Słabości

❈ Ichtiofobia; jest w rybach coś takiego, że obrzydza go to do tego stopnia, że owe obrzydzenie urasta do rangi lęku. Jeść też ich nie je. Pieprzyć to. Ryby w ogóle nie powinny istnieć.
❈ Ma alergię na pomidory. Trochę to utrudnia wybieranie obiadu w knajpie. Rest in spaghetti.
❈ Nie oprze się dobrej whisky.
❈ Porywczość. Jest dość zrównoważony i raczej spokojny, ale kiedy już coś mu mocniej siądzie na psychę, to wszystkie zasady odsuwa na bok.
❈ Do czytania potrzebuje okularów. Starość nie radość.

Historia

Bycie niewolnikiem to przejebana sprawa. A bycie niewolnikiem na plantacji trzciny cukrowej w kolonii Saint-Domingue to już w ogóle inny poziom przejebania. I bycie bękartem białego pana, właściciela jednej z takich plantacji, absolutnie w niczym nie pomagało.
Takich jak on było wielu.
Tacy jak on też dostawali batem przez plecy, kiedy nie zbierali trzciny odpowiednio szybko. Kiedy w obecności białego pana nie zginali karku odpowiednio nisko. Kiedy…
Dużo było tych kiedy.
A gdy korekcyjny bat przez plecy zdawał się zawodzić, lądowali w ciemni, jak nazywał to właściciel Domingo. Albo w dole, jak nazywali to inni niewolnicy. Do dziury w ziemi, tuż pod podłogą jednego z budynków posiadłości, zdarzało się Salvadorowi trafiać całkiem często.
Domingo zrobił coś głupiego, dziś już nawet nie pamięta co, i trafił do ciemni na kilka dni. A kiedy wyszedł z niej po raz ostatni – brudny, głodny, spragniony i kompletnie wykończony – okazało się, że akurat tego wieczoru ma się odbyć pochówek jednego z niewolników. Niby nic szczególnego. Ale potem wyszło, że to pogrzeb Angeliki. Jego słodkiej Angeliki, z którą miał się ożenić, kiedy tylko uzyska na to pozwolenie. Ledwo doprowadziwszy się do porządku, na sztywnych nogach, nie uginając kolan, poszedł tam, gdzie wszyscy. Pożegnać zmarłą w dziurze wykopanej w ziemi, bo na żadnym cmentarzu nie chcieli chować ich rodzaju. Czarnego rodzaju. Był w szoku. Wyprany z emocji, otępiały, nie do końca wierzący w to, co się stało. A stało się to, co działo się wówczas całkiem często. Biały pan zażyczył sobie Angeliki, a ona się broniła zawzięcie i przypłaciła to życiem.
Młodziutki wówczas Salvador nie miał pojęcia, czego się spodziewać, kiedy podchodził do skleconej naprędce drewnianej skrzyni, która miała robić za trumnę. Dziewczyna, jak to było w zwyczaju, owinięta była płótnem. Towarzysze niedoli próbowali powstrzymać go przed zajrzeniem pod materiał, ale ostatecznie nie udało im się. Domingo zajrzał.
Nie był przygotowany na to, co zobaczył.
Biały pan potraktował jego ukochaną tak bestialsko, że Domingo w jednej chwili poczuł, jak w żołądku ląduje mu kawał lodu. Jego furia miała metaliczny smak i była zimna. Powaliła go na kolana, zanurzyła mu ręce w ziemi. Chłopak aż do tej pory nie zdawał sobie sprawy z tego, że miał jakieś moce. Dopiero przerażone krzyki pozostałych niewolników uświadomiły mu, że podniósł cały cmentarz. Dookoła niego, wynurzywszy się spod falującej ziemi, kołysały się dziesiątki wgapiających się w niego zwłok. Pierwsze zombie, jakie w życiu zobaczył. I wszystkie czekały na jego rozkazy, tak, czuł to z tyłu głowy: jak te… kreatury… czekają, by wypełniła je wola tego, który je ożywił.
Więc wydał rozkaz.
Tej nocy nie przeżył żaden z białych panów, nie przeżyły ich żony, córki, synowie. Wszyscy zostali rozszarpani przez stado wściekłych – wypełnionych zimną furią Dominga – zombie, a sama plantacja spłonęła. Z życiem uszli jedynie niewolnicy, którzy pouciekali, zanim do tego wszystkiego doszło.
A zrozpaczony nekromanta i jego armia zostali na zgliszczach.
Domingo nic nie wiedział o tej nowej mocy, która go teraz wypełniała. Nie miał pojęcia, jak odesłać zombie z powrotem do ziemi, więc ich nie odesłał. Podążali za nim wszędzie, dopóki ich gnijące ciała nie zaczęły się sypać. A i wtedy też próbowali. Każdą częścią ciała osobno. Do momentu, kiedy o wszystkim usłyszał oungan. Nie jakiś tam podrabiany kapłan, ale taki, do którego lwa przemawiały od najmłodszych lat. Pomógł Salvadorowi złożyć umarłych w ziemi, a potem przyjął go pod swoje skrzydła i zaczął uczyć.
I kiedy Domingo już niczego więcej nie mógł się od niego nauczyć, powędrował dalej – zaczynając od Nowego Orleanu, a na Birmingham, póki co, kończąc.

Ciekawostki

❈ Mówi z haitańskim akcentem. Kiedyś był on bardzo ciężki, teraz już znacznie mniej, nadal jednak jest słyszalny.
❈ Uwielbia niebieski i fioletowy. Gdyby nie Maskarada, pewnie chodziłby po mieście z fioletowymi oczami. Ech.
❈ Kolekcjonuje pluszowe pingwinki. Ma dla nich osobny pokój. Serio serio.
❈ Za kamerdynerów robią mu ożywione zwłoki wrogów. Albo ludzi, którzy jego zdaniem sobie na to zasłużyli.
❈ Nie znosi oglądać komedii. Zwłaszcza romantycznych. I parodii.
❈ Śpi tylko w jedwabnej pościeli. Zaznał luksusu to teraz ma, niech go cholera.
❈ Uwielbia muzykę. A ma taki rozrzut, że o ja pierdolę.
❈ Nie lubi, kiedy ktoś mu kładzie rękę na plecach.

Prowadź armie umarłych ku chwale ojczyzny.