To było czasem zabawne, że namawiał ludzi do otwierania się przed nim, a samemu niekoniecznie to robił. Ale zwykle też nie rozmawiali o jego prawdziwym życiu, a to było znacznie bardziej skomplikowane, niż dziesiątki przyjętych przez lata przykrywek. Tak czy inaczej, może jeszcze kiedyś wrócą do tego tematu, a może nie.
Widział zmieszanie na twarzy wampira. Na swój sposób tego właśnie oczekiwał, ale Sava chyba nadal nie zrozumiał sedna.
— Do tego byś się zastanowił, czego potrzebujesz, a czego tylko chcesz. Te dwie rzeczy w rzeczywistości bardzo rzadko chodzą w parze. — Wyłapał jego wzrok. — Krew jest dla ciebie nie tylko jak woda, ale i narkotyk, czyż nie? Robienie z tego przyjemności brzmi jak gwóźdź do trumny. Nie mam racji? Nie mogę być twoim ciastkiem — wyjaśnił nieco ciszej. — Ale gdybyś potrzebował pomocy, wiesz, gdzie mnie znaleźć — dodał po chwili.

Spoważniał. A właściwie, to na jego twarz wpłynął dziwny rodzaj zmęczenia. Faktem było to, że nie prosił się o rady, a jasnowłosy nie znał go na tyle, żeby móc mieszać się w jego życie, o którym zresztą nie miał najmniejszego pojęcia.
- Jasne. Zostałem cudownie uzdrowiony z uzależnienia. Dziękuję. - Powiedział beznamiętnie, choć była to oczywista ironia. - Nic o mnie nie wiesz, ale doceniam chęci. Było miło. - Dodał i odsunął się od stolik, i wstał. Nie mógł mieć pretensji do Gabriela, że widział go, jak jakiegoś pogubionego w życiu ćpuna, bo przecież specjalnie wytwarzał taką maskę. Odpychał od siebie ludzi, żeby żyć w samotności. I czerpał przyjemność z "małych rzeczy", tylko że te "małe rzeczy" to narkotyki. Często dosłownie, narkotyki, a nie krew nadprzyrodzonych. Na trzeźwo nie cieszyło go nic, poza wprawianiem ludzi w zakłopotanie swoimi ironicznymi pyskówkami.
Zanim wyszedł, zapłacił za siebie i Gabriela.

zt.

Obserwował uważnie reakcję wampira, który zachwycony nie był, ale niby dlaczego miałby być? Gabriel nie tylko właśnie zgasił jego entuzjazm i plany, ale... Uciekł na moment wzrokiem w bok, kiedy jakaś jedna myśl zwątpienia zaplątała mu się w głowie.
— Nie wiem — przyznał bez wahania. — Skąd miałbym wiedzieć? — rzucił zaraz, co prawda nadal tym samym tonem, ale może trochę niepotrzebnie. Nie lubił takich momentów, nigdy nie miał pewności, czy robi dobrze, czy źle, a tym bardziej nie miał nikogo, kogo mógłby zapytać. Zakładając, że każdy przypadek był indywidualny, Gabriel cały czas poruszał się po omacku.
Przez moment chciał powstrzymać Savę od płacenia, ale ten za bardzo się pospieszył. On sam został jeszcze przez chwilę w kawiarni, poniekąd trochę po to, by dać mu możliwość samotnego ulotnienia się z okolicy, jednak głównie chciał pomyśleć. Inna sprawa, że w tym otoczeniu średnio to wychodziło.

z.t.